Een van mijn vriendinnen heeft zojuist een lang bericht in onze WhatsApp groep geplaatst. Vanmiddag is besloten dat ook haar tweede kind de overstap naar het speciaal onderwijs zal maken. Ik krijg direct een knoop in mijn maag, maar ik merk ook dat ik opgelucht ben. Wat een lange weg hebben ze er samen al op zitten en wat ben ik trots op haar en haar gezin. Weken, maanden, jaren zijn ze al samen met school op zoek naar de juiste afstemming tussen onderwijsbehoeften en aanbod. Dit lijkt voor nu de juiste en meest passende stap te zijn. Wat fijn om weer hoop te krijgen en samen vooruit te kunnen kijken. 

Die knoop in mijn maag verdwijnt alleen niet. Waarom lukt het ons toch niet om alle kinderen thuisnabij onderwijs te laten volgen? Hoe kan het toch dat we als leerkracht sommige leerlingen door onze handen heen voelen glippen? Helaas kan ik te veel antwoorden geven op deze vragen en hoe hard ik ook mijn best zou doen en hoeveel liefde ik ook kan geven, ook mij zal het niet lukken. Niet alleen, niet zonder de juiste ondersteuning, toerusting, kennis, faciliteiten en samenwerking met partners in de omgeving. We zullen dit samen moeten doen. En wat heb ik daar zin in! Wat wil ik graag bijdragen aan een vorm van inclusiever onderwijs op zo veel mogelijk scholen in Nederland. Wat zou het mooi zijn als ook deze kinderen gewoon in hun eigen dorp naar school kunnen.

Hier gaat mijn hart sneller van kloppen en dit is waarom ik het onderwijs in ben gegaan. Alle leerlingen bieden wat ze nodig hebben. Dat alle kinderen elkaar op school kunnen ontmoeten en na schooltijd elkaar weer tegenkomen in de speeltuin, bij de kapper of in de supermarkt. En wat doet het dan elke keer weer zeer als ik binnen mijn werkzaamheden of in mijn privéleven weer kinderen buiten de boot zie vallen. En ik weet het echt, dit is niet omdat leerkrachten en schoolteams dit willen maar we zitten soms met de handen in het haar en redden het in ons huidige onderwijssysteem niet. Hetgeen mij raakt is het feit dat deze kinderen soms eerst lange processen van falen, zich niet goed genoeg voelen en onzekerheid hebben ervaren. Want waarom mag ik hier niet blijven en waarom moet ik ergens anders heen? Wat overigens echt niets wil zeggen over de kwaliteit op andere, passendere scholen. Er zijn inmiddels ook veel mooie voorbeelden van inclusievere scholen.

In de praktijk mag ik op meerdere scholen een bijdrage leveren aan de eerste stappen zetten richting inclusiever onderwijs. Er zijn vragen, veel vragen en die heb ik ook. Er zijn beren op de weg, onzekerheden en soms weerstand. Maar bovenal zie, merk en hoor ik gemotiveerde onderwijsprofessionals met het hart op de juiste plek die het droombeeld van inclusief onderwijs omarmen. Ik hoop dat we dit samen kunnen oppakken, dat we in Nederland hier samen de schouders onder zetten en gaan voor waar wij in geloven. Dat we de beren op de weg kunnen laten verdwijnen, dat we de onzekerheden kunnen omzetten in kracht en dat we de weerstand in kunnen zetten om kritisch te zijn en om de juiste vragen te stellen. Het vraagt van ons op scholen een nieuwsgierige houding en een sterk oplossingsgericht vermogen. En als we goed blijven bedenken dat we dit doen voor de kinderen dan weet ik dat we meer kunnen dan we denken. ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.’ Maar dan wel samen, samen op ontdekkingstocht en kijken welke stappen we nu al kunnen zetten.